Ответ в теме: Шеърхо ва ғазалҳо аз эҷодиёти Бедил

Ба соле, ки Бедил ба мулки зуҳур,
Зи файзи азал тофт чун офтоб.
Бузурге хабар дод аз мавлудаш,
Ки ҳам «файзи қудс» асту ҳам «интихоб».

|||||||||||||||||||||||||||||||||||

Ёрам ҳар гоҳ дар сухан меояд,
Бӯи аҷабеш аз даҳан меояд.
Ин бӯи қаланфур аст, ё накҳати гул,
Ё роиҳаи мушки Хутан меояд.

\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\
Саҳар оина ҳампардози дил буд,
Сафое имтиёзи обу гил буд.
Нахустин, ки зи таҳқиқ кардам оғоз,
Ба рамзи обу хокам чашм шуд боз.
Тааммул сарфи кори ину он шуд,
Чароғи хилвати ҳар як аён шуд.
Ниҳол аз хоки гулшан дар қафас дошт,
Ҳубоб аз оби худ ҷӯши нафас дошт.
Яқинам шуд, ки дар ҳар қатра ҷонест,
Ниҳон дар ҳар кафи хоке ҷаҳонест.
\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\

Ай он ки гаҳе хилвату гаҳ анҷуманӣ,
Пайваста ба ваҳми ғайр оташ фиканӣ.
Найранги дуӣ боз надорад ин ҷо,
Ман бо ту туам, чунон ки бо ман ту манӣ.
\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\