СУРАТУ-Т-ТАҒОБУН бо хати кирили
(18 ояҳ) (Сураи 64)
Бисмиллаҳи-р-Раҳмани-р-Раҳим
Юсаббиҳу лиллаҳи ма фи-с-самавати ва ма фи-л арзи лаҳу-л-мулку ва лаҳу-л-ҳамду ва Ҳува ъала кулли шай-ин қадир. 1. Ҳува-л-лази халақакум фа минкум кафиру-в ва минкум муъмин. Валлоҳу би ма таъмалуна басир. 2. Халақа-с-самавати ва-л-арза би-л ҳаққи ва савваракум фа аҳсана суваракум ва илайҳи-л масир. 3. Яъламу ма фи-с-самавати ва-л-арзи ва яъламу ма тусирруна ва ма туълинун. Валлоҳу Ъалимум би зати-с-судур. 4. Алам яътикум набау-л лазина кафару мин қаблу фа зақу вабала амриҳим ва лаҳум ъазабун алим. 5. Залика би аннауф канат таътиҳим русулуҳум би-л-баййинати фа қолу абашару-и яҳдунана фа кафару ва таваллав. Вастағналлоҳ. Валлоҳу Ғанийюн Ҳамид. 6. Заъама-л лазина кафару ал ла-й юбъасу. Қул бала ва Рабби ла тубъасунна сумма ла тунаббаунна би ма ъамилтум. Ва залика ъалаллоҳи ясир. 7. Фа амину биллаҳи ва расулиҳи ва-н-нури-л-лази анзална. Валлоҳу би ма таъмалуна Хабир. 8. Явма яҷмаъукум ли явми-л-ҷамъи залика явму-т-тағобун. Ва ма-й юъмим биллаҳи ва яъмал солиҳа-й юкаффир ъанҳу саййиатиҳй ва юдхилҳу ҷаннатин таҷри мин таҳтиҳа-л-анҳару холидина фиҳа абада. Залика-л-Фавзу-л-Ъазим. 9.
Ва-л-лазина кафару ва каззабу би айатина улаика асҳабу-н-нари холидина фиҳа. Ва биъса-л-масир. 10. Ма асоба мим мусибатин илла би изниллаҳ. Ва ма-и юъмим биллаҳи яҳди қалбаҳ. Валлоҳу би кулли шай-ин Ъалим. 11. Ва атиъуллоҳа ва атиъу-р-расул. Фа ин таваллайтум фа иннама ъала расулина-л балағу-л-мубин. 12. Аллоҳу ла илаҳа илла Ҳу. Ва ъалаллоҳи фа-л ятаваккали-л-муъминун. 13. Йа айюҳа-л-лазина аману инна мин азваҷикум ва авладикум ъадувва-л-лакум фаҳзаруҳум.Ва ин таъфу ва тасфауф ва тағфиру фа инналлоҳа Ғафрру-р-Раҳим. 14. Иннама амвалукум ва авладукум фитнаҳ. Валлоҳу ъиндаҳу аҷрун Ъазим. 15. Фа-т-тақуллоҳа мастатаътум васмаъу ва атиъу ва анфиқу хайра-л ли анфусикум. Ва ма-й йуқа шуҳҳа нафсиҳи фа улаика ҳуму-л-муфлиҳун. 16. Ин туқризуллоҳа қарзан ҳасана-й юзоъифҳу лакум ва яғфир лакум. Валлоҳу Шакурун Ҳалим. 17. Ъалиму-л-ғайби ва-ш-шаҳадати-л-Ъазизу-л-Ҳаким. 18.
Сураи ТАҒОБУН бо хати арабӣ
64|1|بِسمِ اللَّهِ الرَّحمٰنِ الرَّحيمِ يُسَبِّحُ لِلَّهِ ما فِى السَّمٰوٰتِ وَما فِى الأَرضِ لَهُ المُلكُ وَلَهُ الحَمدُ وَهُوَ عَلىٰ كُلِّ شَيءٍ قَديرٌ
64|2|هُوَ الَّذى خَلَقَكُم فَمِنكُم كافِرٌ وَمِنكُم مُؤمِنٌ وَاللَّهُ بِما تَعمَلونَ بَصيرٌ
64|3|خَلَقَ السَّمٰوٰتِ وَالأَرضَ بِالحَقِّ وَصَوَّرَكُم فَأَحسَنَ صُوَرَكُم وَإِلَيهِ المَصيرُ
64|4|يَعلَمُ ما فِى السَّمٰوٰتِ وَالأَرضِ وَيَعلَمُ ما تُسِرّونَ وَما تُعلِنونَ وَاللَّهُ عَليمٌ بِذاتِ الصُّدورِ
64|5|أَلَم يَأتِكُم نَبَؤُا۟ الَّذينَ كَفَروا مِن قَبلُ فَذاقوا وَبالَ أَمرِهِم وَلَهُم عَذابٌ أَليمٌ
64|6|ذٰلِكَ بِأَنَّهُ كانَت تَأتيهِم رُسُلُهُم بِالبَيِّنٰتِ فَقالوا أَبَشَرٌ يَهدونَنا فَكَفَروا وَتَوَلَّوا وَاستَغنَى اللَّهُ وَاللَّهُ غَنِىٌّ حَميدٌ
64|7|زَعَمَ الَّذينَ كَفَروا أَن لَن يُبعَثوا قُل بَلىٰ وَرَبّى لَتُبعَثُنَّ ثُمَّ لَتُنَبَّؤُنَّ بِما عَمِلتُم وَذٰلِكَ عَلَى اللَّهِ يَسيرٌ
64|8|فَـٔامِنوا بِاللَّهِ وَرَسولِهِ وَالنّورِ الَّذى أَنزَلنا وَاللَّهُ بِما تَعمَلونَ خَبيرٌ
64|9|يَومَ يَجمَعُكُم لِيَومِ الجَمعِ ذٰلِكَ يَومُ التَّغابُنِ وَمَن يُؤمِن بِاللَّهِ وَيَعمَل صٰلِحًا يُكَفِّر عَنهُ سَيِّـٔاتِهِ وَيُدخِلهُ جَنّٰتٍ تَجرى مِن تَحتِهَا الأَنهٰرُ خٰلِدينَ فيها أَبَدًا ذٰلِكَ الفَوزُ العَظيمُ
64|10|وَالَّذينَ كَفَروا وَكَذَّبوا بِـٔايٰتِنا أُولٰئِكَ أَصحٰبُ النّارِ خٰلِدينَ فيها وَبِئسَ المَصيرُ
64|11|ما أَصابَ مِن مُصيبَةٍ إِلّا بِإِذنِ اللَّهِ وَمَن يُؤمِن بِاللَّهِ يَهدِ قَلبَهُ وَاللَّهُ بِكُلِّ شَيءٍ عَليمٌ
64|12|وَأَطيعُوا اللَّهَ وَأَطيعُوا الرَّسولَ فَإِن تَوَلَّيتُم فَإِنَّما عَلىٰ رَسولِنَا البَلٰغُ المُبينُ
64|13|اللَّهُ لا إِلٰهَ إِلّا هُوَ وَعَلَى اللَّهِ فَليَتَوَكَّلِ المُؤمِنونَ
64|14|يٰأَيُّهَا الَّذينَ ءامَنوا إِنَّ مِن أَزوٰجِكُم وَأَولٰدِكُم عَدُوًّا لَكُم فَاحذَروهُم وَإِن تَعفوا وَتَصفَحوا وَتَغفِروا فَإِنَّ اللَّهَ غَفورٌ رَحيمٌ
64|15|إِنَّما أَموٰلُكُم وَأَولٰدُكُم فِتنَةٌ وَاللَّهُ عِندَهُ أَجرٌ عَظيمٌ
64|16|فَاتَّقُوا اللَّهَ مَا استَطَعتُم وَاسمَعوا وَأَطيعوا وَأَنفِقوا خَيرًا لِأَنفُسِكُم وَمَن يوقَ شُحَّ نَفسِهِ فَأُولٰئِكَ هُمُ المُفلِحونَ
64|17|إِن تُقرِضُوا اللَّهَ قَرضًا حَسَنًا يُضٰعِفهُ لَكُم وَيَغفِر لَكُم وَاللَّهُ شَكورٌ حَليمٌ
64|18|عٰلِمُ الغَيبِ وَالشَّهٰدَةِ العَزيزُ الحَكيمُ
Тарчумаи Сураи ТАҒОБУН (мағбунӣ)
Ба номи Худои бахшояндаи меҳрубон!
1.Худоро тасбеҳ мегӯянд ҳар чӣ дар осмонҳову ҳар чӣ дар замин аст. Фармонравоӣ аз они ӯст ва ҳамд сазовори ӯст ва ӯ ба ҳар чизе тавоност!
2.ӯст, ки шуморо биёфарид. Баъзе аз шумо кофир ва баъзе мӯъминанд. Ва корҳое, ки мекунед, мебинад!
3.Осмонҳову заминро барҳақ биёфарид ва шуморо тасвир кард ва некӯ тасвир кард. Ва саранҷоми ҳама ба сӯи ӯст!
4.Ҳар чиро дар осмонҳову замин аст, медонад ва ба он чӣ пинҳон медоред ё ошкор месозед, огоҳ аст. Ва Худо ба ҳар чӣ дар дилҳо мегузарад, олим аст!
5.Оё шуморо хабари касоне, ки аз ин пеш кофир шуда буданд, нарасидааст? Уқубати (ногувори) амалашонро чашиданд ва онҳоро азобе дардовар аст.
6.Ин ба ҷазои он буд, ки ҳаройна, паёмбаронашон бо далелҳои равшан бар онон фиристода шуданд: Ва онҳо гуфтанд: «Оё одамиён моро ҳидоят мекунанд?» Пас, инкор карданд ва рӯй гардониданд ва Худо бениёз асту тавонгар ва сазовори ситоиш аст.
7.Кофирон пиндоштанд, ки онҳо ҳаргиз зинда карда намешаванд. Бигӯ: «оре, ба Парвардигорам савганд, ки шуморо, ҳатман, зинда хоҳад кард, то ба корҳое, ки кардаед, ҳатман, огоҳ созад. Ва ин бар Худо осон аст».
8.Пас, ба Худову паёмбараш ва ин нур, (қуръон) ки нозил кардем, имон биёваред. Ва Худо ба корҳое, ки мекунед, огоҳ аст!
9.Рӯзе, ки ҳамаи шуморо дар маҳшар гирд оварад, он рӯз, рӯзи зиён (барои кофирон ва суд барои мӯъминон) аст. Ва ҳар кӣ ба Худо имон биёварад ва кори шоиста кунад, гуноҳонашро мебахшад ва ба биҳиштҳое, ки дар онҳо наҳрҳо ҷорист, дохил кунад. Он ҷо ҷовидона хоҳад буд. Ин комёбии бузургест!
10. Ва онон, ки куфр варзиданд, ва оёти Моро дурӯғ шумориданд, аҳли оташанд. Дар он ҷовидонаанд ва ҷаҳаннам бад саранҷомест!
11. Ҳеҷ мусибате ҷуз ба фармони Худо ба касе намерасад. Ва ҳар кӣ ба Худо имон биёварад, Худо қалбашро ҳидоят мекунад. Ва Худо ба ҳар чизе доност!
12.Худоро итоъат кунед ва паёмбарро итоъат кунед. Пас, агар шумо рӯй гардонед, ҳаройна, ба фиристодаи Мо вазифае ҷуз расонидани паёми ошкор нест.
13. Худои яктост, ки ҳеҷ Худое барҳақ ҷуз ӯ нест. Пас, мӯъминон бояд бар Худои якто таваккул кунанд.
14. Эй касоне, ки имон овардаед, ҳаройна, баъзе аз занону фарзандонатон душмани шумо ҳастанд. Аз онҳо ҳазар кунед. Ва агар афв кунед ва чашм бипӯшеду гуноҳашонро пӯшида доред, ҳаройна, Худо омурзандаву меҳрубон аст!
15. Ҷуз ин нест, ки амволу авлоди шумо озмоише ҳастанд. Ва ҳол он ки музди фаровон назди Худост.
16. То тавонед, аз Худо битарсед ва гӯш фаро доред ва итоъат кунед ва ба суди (манфиъат) худ аз молатон хайр кунед. Ва онон, ки аз ҳирси нафси хеш дар амон мондаанд, растагоронд.
17. Агар ба Худо қарзу-л-ҳасана (садақа дар роҳи Худо) диҳед, бароятон ду баробараш хоҳад кард. Ва шуморо меомурзад, ки ӯ шукркунандаву (қадршинос) бурдбор аст.
18. Донои ниҳону ошкор аст, пирӯзманду ҳаким аст!
