СУРАТУ-Л-МУЛК бо хати кирили
(30 ояҳ) (Сураи 67)
Бисмиллаҳи-р-Раҳмани-р-Раҳим.
Табарака-л-лази би ядиҳи-л-мулку ва Ҳува ъала кулли шай-ин қадир. 1. Ал-лази халақа-л-мавта ва-л ҳайата ли яблувакум айюкум аҳсану ъамала. Ва Ҳува-л Ъазизу-л-Ғафур. 2. Ал-лази халақа сабъа самаватин тибақо. Ма таро фи халқи-р-Раҳмани мин тафавут. Фарҷиъи-л-басара ҳал таро мин футур. 3. Суммарҷиъи-л-басара карратайни янқалиб илайка-л-басару ҳасиа-в ва ҳува ҳасир. 4. Ва лақад зайянна-с-самаа-д-дунйа би масобиҳа ва ҷаъалнаҳа руҷума-л ли-ш-шайатин. Ва аътадна лаҳум ъазаба-с-саъир. 5. Ва лил лазина кафару би раббиҳим ъазабу Ҷаҳаннама ва биъса-л-масир. 6. Иза улқу фиҳа самиъу лаҳр шаҳиқа-в ва ҳия тафур. 7. Такаду тамайязу мина-л-ғайз. Куллама улқия фиҳа фавҷун са-алаҳум хазанатуҳа а-лам яътикум назир. 8. Қолу бала қад ҷаана назирун фа каззабна ва қулна ма наззалаллоҳу мин шай-ин ин антум илла фи залалин кабир. 9. Ва қолу лав кунна насмаъу ав наъқилу ма кунна фи асҳаби-с-саъир. 10. Фаътарафу би замбиҳим фа суҳқа-л ли асҳаби-с- саъир. 11. Инна-л-лазина яхшавна Раббаҳум би-л-ғайби лаҳум-м мағфирату-в ва аҷрун кабир. 12.
Ва асирру қавлакум авиҷҳару биҳи иннаҳу Ъалимум би зати-с-судур. 13. Ала яъламу ман халақа ва Ҳува-л Латифу-л-Хабир.14. Ҳува-л-лази ҷаъала лакуму-л-арза залулан фамшу фи манакибиҳа ва кулу ми-р-ризқиҳ. Ва илайҳи-н-нушур. 15. А-аминтум-м ман фи-с-самаи ай яхсифа бикуму-л-арза фа иза ҳия тамур. 16. Ам аминтум-м ман фи-с-самаи ай юрсила ъалайкум ҳасиба. Фа са таъламуна кайфа назир. 17. Ва лақад каззаба-л-лазина мин қаблиҳим фа кайфа кана накир. 18. А-ва лам ярав ила-т-тайри фавқаҳум соффати-в ва яқбизн. Ма юмсикуҳунна илла-р-Раҳман. Иннаҳу би кулли шай-им басир. 19. Ам ман ҳаза-л-лази ҳува ҷунду-л-лакум янсурукум-м мин дуни-р-Раҳман. Ини-л кафируна илла фи ғурур. 20. Ам ман ҳаза-л-лази ярзуқукум ин амсака ризқаҳ. Бал-л лаҷҷу фи ъутувви-в ва нуфур.21. А-фа ма-й ямши мукиббан ъала ваҷҳиҳи аҳда амма-й ямши савийян ъала сироти-м мустақим.22. Қул Ҳува-л-лази аншаакум ва ҷаъала лакуму-с-самъа ва-л-абсора ва-л-аф-идата қалила-м ма ташкурун. 23. Қул Ҳува-л-лази зараакум фи-л-арзи ва илайҳи туҳшарун. 24. Ва яқулуна мата ҳаза-л-ваъду ин кунтум содиқин. 25. Қул иннама-л-ъилму ъиндаллоҳи ва иннама ана назиру-м мубин. 26.
Фа ламма раавҳу зулфатан сиат вуҷуҳу-л-лазина кафару ва қила ҳаза-л-лази кунтум биҳи таддаъун. 27. Қул а-раайтум ин аҳлаканияллоҳу ва мам маъия ав раҳимана фама-и юҷиру-л-кафирина мин ъазабин алим. 28. Қул Ҳува-р-Раҳману аманна биҳи ва ъалайҳи таваккална. Фа са таъламуна ман ҳува фи залали-м-мубин. 29. Қул а-раайтум ин асбаҳа маукум ғавран фа ма-й яътикум би май-м маъин. 30.
Сураи МУЛК бо хати арабӣ
67|1|بِسمِ اللَّهِ الرَّحمٰنِ الرَّحيمِ تَبٰرَكَ الَّذى بِيَدِهِ المُلكُ وَهُوَ عَلىٰ كُلِّ شَيءٍ قَديرٌ
67|2|الَّذى خَلَقَ المَوتَ وَالحَيوٰةَ لِيَبلُوَكُم أَيُّكُم أَحسَنُ عَمَلًا وَهُوَ العَزيزُ الغَفورُ
67|3|الَّذى خَلَقَ سَبعَ سَمٰوٰتٍ طِباقًا ما تَرىٰ فى خَلقِ الرَّحمٰنِ مِن تَفٰوُتٍ فَارجِعِ البَصَرَ هَل تَرىٰ مِن فُطورٍ
67|4|ثُمَّ ارجِعِ البَصَرَ كَرَّتَينِ يَنقَلِب إِلَيكَ البَصَرُ خاسِئًا وَهُوَ حَسيرٌ
67|5|وَلَقَد زَيَّنَّا السَّماءَ الدُّنيا بِمَصٰبيحَ وَجَعَلنٰها رُجومًا لِلشَّيٰطينِ وَأَعتَدنا لَهُم عَذابَ السَّعيرِ
67|6|وَلِلَّذينَ كَفَروا بِرَبِّهِم عَذابُ جَهَنَّمَ وَبِئسَ المَصيرُ
67|7|إِذا أُلقوا فيها سَمِعوا لَها شَهيقًا وَهِىَ تَفورُ
67|8|تَكادُ تَمَيَّزُ مِنَ الغَيظِ كُلَّما أُلقِىَ فيها فَوجٌ سَأَلَهُم خَزَنَتُها أَلَم يَأتِكُم نَذيرٌ
67|9|قالوا بَلىٰ قَد جاءَنا نَذيرٌ فَكَذَّبنا وَقُلنا ما نَزَّلَ اللَّهُ مِن شَيءٍ إِن أَنتُم إِلّا فى ضَلٰلٍ كَبيرٍ
67|10|وَقالوا لَو كُنّا نَسمَعُ أَو نَعقِلُ ما كُنّا فى أَصحٰبِ السَّعيرِ
67|11|فَاعتَرَفوا بِذَنبِهِم فَسُحقًا لِأَصحٰبِ السَّعيرِ
67|12|إِنَّ الَّذينَ يَخشَونَ رَبَّهُم بِالغَيبِ لَهُم مَغفِرَةٌ وَأَجرٌ كَبيرٌ
67|13|وَأَسِرّوا قَولَكُم أَوِ اجهَروا بِهِ إِنَّهُ عَليمٌ بِذاتِ الصُّدورِ
67|14|أَلا يَعلَمُ مَن خَلَقَ وَهُوَ اللَّطيفُ الخَبيرُ
67|15|هُوَ الَّذى جَعَلَ لَكُمُ الأَرضَ ذَلولًا فَامشوا فى مَناكِبِها وَكُلوا مِن رِزقِهِ وَإِلَيهِ النُّشورُ
67|16|ءَأَمِنتُم مَن فِى السَّماءِ أَن يَخسِفَ بِكُمُ الأَرضَ فَإِذا هِىَ تَمورُ
67|17|أَم أَمِنتُم مَن فِى السَّماءِ أَن يُرسِلَ عَلَيكُم حاصِبًا فَسَتَعلَمونَ كَيفَ نَذيرِ
67|18|وَلَقَد كَذَّبَ الَّذينَ مِن قَبلِهِم فَكَيفَ كانَ نَكيرِ
67|19|أَوَلَم يَرَوا إِلَى الطَّيرِ فَوقَهُم صٰفّٰتٍ وَيَقبِضنَ ما يُمسِكُهُنَّ إِلَّا الرَّحمٰنُ إِنَّهُ بِكُلِّ شَيءٍ بَصيرٌ
67|20|أَمَّن هٰذَا الَّذى هُوَ جُندٌ لَكُم يَنصُرُكُم مِن دونِ الرَّحمٰنِ إِنِ الكٰفِرونَ إِلّا فى غُرورٍ
67|21|أَمَّن هٰذَا الَّذى يَرزُقُكُم إِن أَمسَكَ رِزقَهُ بَل لَجّوا فى عُتُوٍّ وَنُفورٍ
67|22|أَفَمَن يَمشى مُكِبًّا عَلىٰ وَجهِهِ أَهدىٰ أَمَّن يَمشى سَوِيًّا عَلىٰ صِرٰطٍ مُستَقيمٍ
67|23|قُل هُوَ الَّذى أَنشَأَكُم وَجَعَلَ لَكُمُ السَّمعَ وَالأَبصٰرَ وَالأَفـِٔدَةَ قَليلًا ما تَشكُرونَ
67|24|قُل هُوَ الَّذى ذَرَأَكُم فِى الأَرضِ وَإِلَيهِ تُحشَرونَ
67|25|وَيَقولونَ مَتىٰ هٰذَا الوَعدُ إِن كُنتُم صٰدِقينَ
67|26|قُل إِنَّمَا العِلمُ عِندَ اللَّهِ وَإِنَّما أَنا۠ نَذيرٌ مُبينٌ
67|27|فَلَمّا رَأَوهُ زُلفَةً سيـَٔت وُجوهُ الَّذينَ كَفَروا وَقيلَ هٰذَا الَّذى كُنتُم بِهِ تَدَّعونَ
67|28|قُل أَرَءَيتُم إِن أَهلَكَنِىَ اللَّهُ وَمَن مَعِىَ أَو رَحِمَنا فَمَن يُجيرُ الكٰفِرينَ مِن عَذابٍ أَليمٍ
67|29|قُل هُوَ الرَّحمٰنُ ءامَنّا بِهِ وَعَلَيهِ تَوَكَّلنا فَسَتَعلَمونَ مَن هُوَ فى ضَلٰلٍ مُبينٍ
67|30|قُل أَرَءَيتُم إِن أَصبَحَ ماؤُكُم غَورًا فَمَن يَأتيكُم بِماءٍ مَعينٍ
Тарчумаи Сураи ТАҲРИМ (ҳаром кардан)
Ба номи Худои бахшояндаи меҳрубон!
1.Эй паёмбар, чаро чизеро, ки Худо бар ту ҳалол кардааст, ба хотири хушнуд сохтани занонат бар худ ҳаром мекунӣ? Ва Худо омурзанда ва меҳрубон аст!
2.Худо барои шумо кушодани савгандҳоятонро муқаррар доштааст. Худост ёвари шумо, ӯст донову ҳаким!
3.Он гоҳ ки паёмбар бо яке аз занони худ розе дар миён ниҳод, чун он зан он роз бо дигаре боз гуфт, Худо паёмбарро аз он огоҳ сохт ва ӯ баъзе аз он розро бар он зан ошкор кард ва аз ифшои пораи дигар худдорӣ кард. Чун ӯро аз он хабар дод, гуфт: «Чӣ касе туро аз ин моҷаро огоҳ кардааст?» Гуфт: «Он Худои донои огоҳ ба ман хабар додааст».
4.Агар шумо ду зан тавба кунед, беҳтар аст, зеро дилҳоятон аз ҳақ (каме) бозгаштааст. Ва агар барои озораш ҳамдаст шавед, Худо ёвари ӯст ва низ Ҷабраил ва мӯъминони шоиставу фариштагон аз он пас ёвари он хоҳанд буд.
5.Шояд агар шуморо талоқ гӯянд, Парвардигораш ба ҷойи шумо заноне беҳтар аз шумо барояш бидиҳад. Заноне мусалмон, мӯъмин, фармонбардор, тавбакунанда, аҳли ибодату рӯзагир, хоҳ шавҳар карда, хоҳ бокира.
6.Эй касоне, ки имон овардаед, худ ва хонаводаи худро аз оташе, ки ҳезуми он мардум ва сангҳо ҳастанд, нигаҳ доред. Фариштагоне дуруштгуфтору сахтгир бар он оташ муваккаланд (гумоштаанд). Ҳар чӣ Худо бигӯяд, нофармонӣ намекунанд ва ҳамон мекунанд, ки ба он амр шудаанд.
7.Эй кофирон, дар он рӯз узр махоҳед. Фақат барои коре, ки кардаед, ҷазо дода мешавед.
8.Эй касоне, ки имон овардаед, ба даргоҳи Худо тавба кунед, тавбае аз рӯи ихлос. Бошад, ки Парвардигоратон гуноҳонатонро маҳв (дур) кунад ва шуморо ба биҳиштҳое дохил кунад, ки дар он наҳрҳо ҷорист. Дар он рӯз Худо паёмбар ва касонеро, ки бо ҳамроҳии ӯ имон овардаанд, хору зор накунад ва нурашон пешопеш аз самти росташон дар ҳаракат бошад. Мегӯянд: «Эй Парвардигори мо, нури моро барои мо ба камол расон ва моро биёмурз, ки ҳаройна, ту бар ҳар коре тавоно ҳастӣ!»
9.Эй Паёмбар, бар кофирону мунофиқон ҷиҳод кун ва бар онҳо сахт бигир. Ҷойгоҳашон ҷаҳаннам аст, ки бад саранҷомест!
10. Худо барои кофирон мисоли зани Нӯҳу зани Лутро меоварад, ки ҳар ду дар никоҳи ду тан аз бандагони солеҳи Мо буданд ва ба он ду хиёнат карданд. Ва онҳо натавонистанд аз занони худ дафъи азоб кунанд ва гуфта шуд: «Бо дигарон ба оташ дароед!»
11. Ва Худо барои касоне, ки имон овардаанд, зани Фиръавнро мисол меорад, он гоҳ ки гуфт: «Эй Парвардигори ман, барои ман дар биҳишт назди худ хонае бино кун ва маро аз Фиръавн ва амалаш наҷот деҳ, маро аз мардуми ситамкор бираҳон!»
12. Ва Марям духтари Имронро, ки шармгоҳи хешро аз зино нигаҳ дошт ва Мо аз рӯҳи Худ дар он дамидем. Ва ӯ калимоти Парвардигори худ ва китобҳояшро тасдиқ кард. Ва ӯ аз фармонбардорон буд.
13.Чи ба роз сухан гӯед ва чи ошкоро, ҳаройна, ӯ ба ҳар чӣ дар дилҳо мегузарад доност.
14.Оё он зоте, ки (махлуқотро) офарида намедонад? Ҳол он ки ӯ борикбину огоҳ аст.
15.ӯст, ки заминро роми шумо гардонид. Пас, ба рӯӣ он сайр кунед ва аз ризқи Худо бихӯред. Чун аз қабр берун оед, ба сӯи ӯ меравед.
16.Оё аз он зоте, ки дар осмон аст, эмин нишастаед, ки шуморо дар замин фурӯ барад, пас ногаҳон замин меларзад.
17.Ё аз он зоте, ки дар осмон аст, эмин нишастаед, ки ногоҳ боде ҳамроҳ ба сангрез бар сари шумо фиристад? Ба зудӣ хоҳед донист, ки бим додани Ман чӣ гуна аст.
18. Албатта, касоне, ки пеш аз онҳо буданд, паёмбаронро дурӯғгӯ бароварданд. Пас, азоби ман чӣ гуна буд!
19. Оё паррандагонеро, ки бол кушуда ва бол кашида бар болои сарашон дар парвозанд, надидаанд? Онҳоро ҷуз Худои раҳмон касе дар ҳаво нигоҳ натавонад дошт. ҳаройна, ӯст, ки ба ҳама чиз биност!
20. Оё онон, ки ёрони шумоянд, тавонанд дар боробари Худо ёриатон кунанд? Кофирон дар фиребе беш нестанд.
21. Оё кист он зоте, ки ба шумо рӯзӣ диҳад, агар ӯ рӯзии хеш боздорад? Балки, дар саркашиву дурӣ аз ҳақ пойдор меистанд.
22. Оё он касе, ки нагунсор (хамшуда) ба рӯй афтода роҳ меравад, ҳидоятёбандатар аст ё он ки бар пой истода ва ба роҳи рост меравад?
23. Бигӯ: «ӯст, ки шуморо офаридааст ва гӯшу чашму дил додааст. Чӣ андак шукр мегузоред!»
24. Бигӯ: «ӯст, ки шуморо дар замин офарид ва дар қиёмат назди ӯ гирд оварда мешавед».
25. Мегӯянд: «Агар рост мегӯед, ин ваъда чӣ вақт фаро мерасад?»
26. Бигӯ: «ҳаройна, илми он (қиёмат) назди Худост ва ҳаройна, ман бимдиҳандае ошкорам».
27.Пас, чун кофирон онро (азоби қиёматро) наздик бубинанд (аз дидани азоб), чеҳраашон гирифта шавад (ва ҳоли инсонеро пайдо мекунанд, ки ӯро ба қатлгоҳ мебаранд). Ва ба онҳо гуфта мешавад: «Ин аст он чӣ ботилаш мехондед (ва ба фаро расидан ва дидани он шитоб меварзидед)!»
28.Бигӯ: «Хабар диҳед, ки агар (фаразан) Худо марову ҳамроҳонамро (ки имон овардаанд) ҳалок кунад ё бар мо раҳмат оварад, чӣ касе кофиронро аз азоби дардовар мераҳонад2?»
29.Бигӯ: «ӯ Худои раҳмон, аст ба ӯ имон овардем ва бар ӯ таваккул кардем. Ва ба зудӣ, хоҳед донист, ки чӣ касе дар гумроҳии ошкор аст!»
30.Бигӯ: «Хабар диҳед, агар обатон дар замин фурӯ равад, чӣ касе шуморо оби равон хоҳад дод?»
